شعری که واقعا

از همان روزی که دست حضرت « قابیل »

گشت آلوده به خون حضرت « هابیل »

از همان روزی که فرزندان « آدم »

زهر تلخ دشمنی به خونشان جوشید ؛

آدمیت مُرد !

گرچه آدم زنده بود !

از همان روزی که « یوسف » را برادران به چاه انداختند

از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند

آدمیت مرده بود ...

بعد ؛ دنیا ، هی پر از آدم شد و این آسیاب ،

گشت و گشت ؛

قرن ها از مرگ آدم هم گذشت ؛

ای دریغ ، ... آدمیت برنگشت .

قرن ما ، روزگار مرگ انسانیت است .

سینة دنیا ، ز خوبی ها ، تهی است

صحبت از آزادگی ؛ پاکی ؛ مروت ، ابلهی است

صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست ؛

قرن « موسی چمبه » هاست

من که از پژمردن یک شاخه گل ؛

از نگاه ِ ساکت ِ یک کودک بیمار ؛

از فغان یک قناری در قفس ؛

از غم یک مرد ، در زنجیر ؛

حتی ؛ قاتلی برادر !

اشک در چشمان و بُغضم در گلوست ،

واندراین ایام ؛ زهرم در پیاله ، زهر مارم در سبو است

مرگ او را از کجا باور کنم ؟ ...

صحبت از پژمردن یک برگ نیست ؛

فرض کن ، مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست ؛

فرض کن ، یک شاخه گل هم در جهان هرگز نَرُست ؛

فرض کن ، جنگل بیابان بود ، از روز نخست ،

در کویری سوت و کور ؛

در میان مردمی با این مصیبتها ، صبور

صحبت از مرگ محبت ، مرگ عشق ؛

گفتگو از مرگ انسانیت است.